ادبیّات فارسی یا ادبیات پارسی به ادبیاتی گفته می‌شود که به زبان فارسی نوشته شده باشد.

ادبیات فارسی تاریخی هزار و صد ساله دارد.

شعر فارسی و نثر فارسی دو گونه اصلی در ادب فارسی هستند.

برخی کتابهای قدیمی در موضوعات غیرادبی مانند تاریخ، مناجات و علوم گوناگون

نیز دارای ارزش ادبی هستند و با گذشت زمان در زمره آثار کلاسیک ادبیات فارسی

قرار گرفته‌اند.

ادبیات فارسی ریشه در ادبیات باستانی ایران دارد که تحت تأثیر متون اوستایی در دوران

ساسانی به زبان های پارسی میانه و پهلویی اشکانی پدید آمد، ادبیات فارسی نو نیز پس از

اسلام و با الگوبرداری از ادبیات عربی و نویسندگی دوران ساسانی که

ادبیات منثورعربی را ایجاد کرده است، در زمینه نثر متولد شد. ادبیات شفاهی فارسی

نیز به همان سبک باستانی خود ادامه یافت.

ادبیات فارسی موضوعاتی مانند حماسه و روایات و اساطیر ایرانی و غیر ایرانی،

مذهب و عرفان و روایت های عاشقانه، فلسفه و اخلاق و نظایر آن را در بر می گیرد.

حسب موضوع مورد کاربرد دریک آفریده ادبی فارسی، آن در حیطه ادبیات حماسی،

غنایی، تعلیمی یا نمایشی قرار می‌گیرد.

ادبیات فارسی چهره‌ های بین‌ المللی شناخته شده ای دارد که بیشتر آن ها

شاعران سده های میانه هستند. از این میان می توان به رودکی، فردوسی، نظامی گنجه ای،

خیام، سعدی، مولانا و حافظ اشاره کرد.

گوته معتقد است که ادبیات فارسی یکی از چهار ارکان ادبیات بشر است.